این گزارش روایت یک معلم دهه هفتادی است که برای رسیدن به کلاس درس در این هوای سرد باید از عرض رودخانه خروشان کوهرنگ عبور کند.
خبرگزاری نهال امید چهارمحال و بختیاری؛ محمدرضا علی‌اکبری معلم دهه هفتادی است که این روزها فیلم عبورش از رودخانه در هوای سرد کوهرنگ سر و صدای زیادی ایجاد کرده است؛ در این گزارش گزیده‌ای از گفت‌وگوی فارس با این معلم فداکار را می‌خوانید.
این معلم چندین سال است که در مناطق محروم و صعب‌العبور مشغول آموزش دانش‌آموزان بختیاری‌نشین است و به گفته خودش این مدرسه در حال حاضر شرایطش به مراتب از مدارس قبلی بهتر است.
وی در هفته ۲ بار برای رسیدن به مدرسه کی‌کاووس در روستای چشمه قاسم منطقه بازفت مجبور است در این سرما دل به آب بزند و از رودخانه عبور کند تا به روستا برسد.
نهال امید : چرا در این شرایط سخت به کارتان ادامه می‌دهید؟
معلمی یک تعهد بزرگ است و همچنین یک عشق غیرقابل وصف که اگر شرایط سخت‌تر از این هم بود رهایش نمی‌کردیم و بسیاری دیگر از معلمان نیز در همین شرایط تدریس می‌کنند و اصلا به فکر رها کردن این رسالت بزرگ نیستند.
فقط باید درک کنید وقتی خنده‌ای از روی علم‌آموزی بر لبان دانش‌آموان کوچک و مظلوم این مناطق می‌نشیند چه حلاوتی بر قلب معلم می‌نشاند و وقتی که می‌بیند دانش‌آموزانش رشد کرده و از مقطعی به مقطع بالاتر می‌روند چه لذتی دارد.
مدرسه ما یک کانکس فلزی و همزمان خانه معلم است و در این روستا ۵ دانش‌آموز دختر در مقطع ابتدایی تحصیل می‌کنند که وظایفی از جمله برگزاری جشن‌ها ایجاد شادابی و نشاط، پرورش و آموزش‌های فرهنگی نیز در کنار آموزش درسی بر عهده معلم است و در این راستا با آوردن مواد اولیه از شهر و پختن کیک و پیتزا و برف‌بازی تا حدودی تلاش کرده‌ام محقق شود و به حمدالله ارتباط خیلی خوبی با دانش‌آموزان و اهالی روستا برقرار شده.
از طبخ پیتزا تا کیک در مدرسه برای دانش‌آموزان
حتی تزئین داخل، رنگ‌آمیزی و نوشتن خط روی دیوار مدرسه یا همان کانکس نیز با همکاری خود دانش‌آموزان انجام دادیم و تلاش می‌شود همه محصلان غیر از آموزش علمی و درسی آموزش‌های هنری و فرهنگی و کار جمعی را نیز یاد بگیرند و بنده بر این باورم مسؤولیت پرورش در مدارس به مراتب سخت‌تر از آموزش تئوری است و باید روی این مسئله خیلی کار شود چون همین دانش‌آموزان آینده‌ساز مملکت خواهند بود و نباید تفاوتی در امکانات آموزشی و پرورشی بین مناطق محروم و مناطق برخوردار قائل شد.
ایجاد شادابی و نشاط، پرورش و آموزش‌های فرهنگی نیز در کنار آموزش درسی بر عهده معلم است و در این راستا با آوردن مواد اولیه از شهر و پختن کیک و پیتزا و برف‌بازی تا حدودی تلاش کرده‌ام محقق شود.
معلمان مناطق محروم همواره در کنار همه مسؤولیت‌های آموزشی و پرورشی، وظایف اجتماعی را عهده‌دار هستند از جمله ایجاد صلح و سازش بین اهالی، ایجاد برنامه‌های فرهنگی و ایجاد ارتباط با خانواده‌های دانش‌آموزان در جهت ارتقا و افزایش سرعت آموزش دانش‌آموزان و امثال این.
همچنین اهالی خونگرم این روستاها که عمدتا انسان‌های مهربان، با خدا و میهمان‌نوازی هستند همیشه به معلمان مناطق لطف داشته و تلاش می‌کنند در حد توانشان به معلمان این مناطق کمک شود.
نهال امید : گلایه‌ای هم از مسئولان دارید؟
خب بله، عمده معلمان مناطق محروم گاهی با بارش سنگین برف مجبور می‌شوند ماه‌ها در پشت برف و در روستا بمانند و در سرما و گرما در کانکس‌های سرد بدون امکانات به دور از خانواده‌های خود زندگی کنند تا دانش‌آموزانشان را از نظر علمی و فرهنگی رشد دهند، هرچند که به شغل و رسالت خود عشق می‌ورزند اما متاسفانه در تامین معیشت و گذران زندگی خود دچار مشکل هستند و میزان دریافتی با میزان کار و زحمتشان همخوانی ندارد.
همه معلمان مخصوصا معلمان مناطق محروم بخش قابل توجهی از حقوقشان برای کرایه‌های رسیدن به محل کار خود و تامین هزینه‌های خورد و خوراک و استقرار در مدرسه صرف می‌شود به طوری که برای هر هفته باید کوله‌باری از مواد غذایی را از بین رودخانه و کوهستان عبور دهند تا به مدارسشان ببرند و قطعا با این شرایط توانایی تشکیل خانواده و تامین معاش خانواده‌شان را نخواهند داشت
همه معلمان مخصوصا معلمان مناطق محروم بخش قابل توجهی از حقوقشان برای کرایه رسیدن به محل کار و تامین هزینه‌های خورد و خوراک و استقرار در مدرسه صرف می‌شود به طوری که برای هر هفته باید کوله‌باری از مواد غذایی را از بین رودخانه و کوهستان عبور دهند تا به مدارسشان ببرند و قطعا با این شرایط توانایی تشکیل خانواده و تامین معاش خانواده‌شان را نخواهند داشت مخصوصا اگر مستاجر باشند و فرزنددار شوند، قطعا کسی که معلم می‌شود نگاه مالی ندارد اما به نظرم باید مسؤولان کشوری و دولتمردان بیش از پیش شرایط معلمان را درک کنند و تدبیری برای حمایت از آن‌ها بیندیشند.
از مسئولان گلایه مندم، ولی نه برای خودم بلکه برای مردم این مناطق
گلایه دیگر من به مسؤولان استانی است که چرا برای یک روستای این چنینی یک پل، حتی پل فلزی یا قرقره‌ای ایجاد نمی‌کنند اهالی این روستا برای مراجعه به پزشک، خرید و .. مجبورند از وسط رودخانه عبور کنند که اگر رودخانه پرآب شود مجبورند ابتدا به روستای همسایه رفته و از آنجا خود را به شهر برسانند که حدود ۴۰ دقیقه پیاده‌روی دارد و اگر یک پلی داشتند دسترسی آن‌ها به شهر خیلی تسهیل می‌شد.
امیدواریم در این دولت جدید شاهد رفع بسیاری از مشکلات مناطق محروم استان‌هایی از جمله چهارمحال و بختیاری شویم تا محصلان و کودکان این مناطق که استعداد و همت شگرفی در یادگیری درس و بسیاری از کارهای فنی دارند در کشورشان اثرگذار باشند.
انتهای پیام/۶۸۰۳۳
- منبع خبر : فارس
