یکی از مهم ترین شاخصه های توسعه یافتگی وجود جاده های ایمن و مناسب برای دسترسی و ارتباط با مراکز گردشگری، اقتصادی و جمعیتی است و مناطق مرزی و اتصال آن به مراکز اقتصادی تأثیر عمیقی در توسعه شبکه حمل و نقل جاده ای دارد.
کارشناسان حمل و نقل معتقدند رابطه ی مستقیمی بین توسعه‌ی بخش حمل و نقل با رشد اقتصادی و کارآیی بخش اقتصاد وجود دارد و قطعا حمل و نقل حلقه‌ی واسط بین فعالیت های صنعتی، خدماتی و بازرگانی و کشاورزی دارد.
بزرگراه نیمه تمام تبریز – اهر در شمالغرب کشور از این قاعده مستثنا نیست.
به تاریخ آذربایجان بنگریم می بینیم روزگاری نه چندان دور حاکم برخی خانات از جمله تالش در اهر رقم می‌خورد و بازار سرپوشیده تاریخی این شهر که بعد از بازار بزرگ تبریز جلوه خاصی در معماری و تجارت دیار ما دارد نشانگر عظمت و شکوه بزرگترین کانون جمعیت منطقه قره داغ است. قره داغ که به منطقه وسیعی گفته میشود که اکنون به چند شهرستان مجزا تقسیم شده و حدود ۵۰۰ هزار نفر جمعیت دارد ولی به این مناطق هم در گذشته و هم حال توجه چندانی نشده و بااینکه اکثر سرزمین های آن معادن و فلزات گرانبها را در خود دارد و درصد قابل توجه مس و طلای جهان در خاک زر خیز ان نهفته شده ولی باز هم غبار محرومیت را در گوشه و کنار ان میتوان دید.
در یکی از بررسی های جمعیتی مناطق مهاجر فرست کشور یافتم که از دهه چهل همین محرومیت ها به مهاجر فرستی صدها هزار ساکن این منطقه به شهرهای بزرگ از جمله تبریز،کرج و قم منجر شده است.
با این حال همین جاده ۹۵ کیلومتری تبریز-اهر نماد گویای مظلومیت این دیار است.۱۴ سال است که عملیات احداث بزرگراه در ان آغاز شده و هنوز این جاده مهم ترانزیت کالا و مسافر شمال اذربابجان نیمه تمام به حال خود رها شده و علیرغم قول شخص استاندار و مقامات محلی و راه و شهر سازی و راهداری این جاده همچنان نیمه تمام و قربانی می گیرد و هنوز سر و ته ان نیمه تمام کار شده و اهتمام جدی برای اتمام ان نیز دیده نمی شود.
جمعه گذشته از سواحل ارس بر می گشتیم از جاده جانانلو به کلیبر و سپس به اهر رسیدیم و حجم ترافیک،نبود شانه بندی مناسب کناره ها، فقدان روشنایی، نواقصات زیرساختی در طول بزرگراه،احداث نشدن سرویس های بهداشتی و عمومی را می توان از کمبودهای ان شمرد.قره داغیهای مقیم سایر استانها و ازجمله مرکز استان ما روز های تعطیل به دیار زاد و بوم خود می‌روند در برخی ایام تعطیل و فصل گردشگری تردد وسایط نقلیه سبک و سنگین در آن برای رسیدن به صدها شهر و روستا تا سواحل ارس و حمل کالا به کشور های جنوبی قفقاز تا ۴۰ هزار وسیله شمارش شده است و این رونق اقتصادی و گردشگری ایجاب می کرد که این بزرگراه مثل راه های مواصلاتی شهرهای کویری، دهه های قبل مورد بهره‌برداری قرار می گرفت ولی هنوز که سال ۱۴۰۰ بسرعت رو به اتمام حداقل از لحاظ فصل کاری در استانهای سر دبیر و کوهستانی است به نظر می‌رسد همت لازم و کافی و اعتبار لازم برای اتمام ان وجود ندارد و در یک کلام بهره برداری از این پروژه حیاتی نیاز به همت جدی مسئولان محلی و وزارت راه و شهر سازی و تخصیص اعتبار دارد.