به گزارش نهال امید، وی با بیان این‌که در حالت کلی برخی از مناطق تبریز مثل منطقه ۸   بیشتر با ملاکهای بافت قدیم مطابقت دارد تا بافت تاریخی ولی بسیار ارزشمند است،  این در حالی است که عده ای معتقدند که در اصل بافت تاریخی به معنای واقعی در تبریز وجود ندارد.  از چهار راه منصور تا آبرسان را نیز میتوان به عنوان “بافت میانی” و بیرون‌تر از آن را به عنوان “بافت جدید”   دسته بندی کرد.

وی با تاکید بر این‌که برمبنای معیارهای شهرسازی،  نمی‌توان تبریز را یک شهر کاملا مدرن اطلاق کرد، گفت: البته حرکت های آوانگارد زیادی در صنعت ساختمان‌ در تبریز دیده می‌شود که ارتباط چندانی به ساختار مدیریت شهر نداشته و بیشتر به شخصیت و شهامت مردم تبریز بر می‌گردد.

ایشان که یکی از چهره های سرشناس استان در رشته معماری و شهرسازی هستند با تاکید بر این‌که مدیریت شهری اکنون وابسته به پایتخت نیست، اظهار کرد: همچنان وضعیت مواردی مثل فضای سبز،  مدیریت آبهای سطحی و آسفالت شهر تبریز در مقایسه با  بسیاری از شهرهای دیگر مطلوب نیست، بنابراین میتوان نتیجه گرفت که مشکل از پایتخت نیست.

وی که سوابق زیادی در حوزه معماری و شهرسازی دارد با بیان این‌که مردم تبریز علاقه‌مند به حرکت رو به جلو، پیشرفت و توسعه هستند، اما بدنه ی مدیریت شهری و نظام برنامه‌ریزی شهری پا به پای مردم حرکت نمی‌کند، اظهار کرد: اگر ذره‌ای از نظام مدیریت شهری با بلندپروازی مردم تبریز هم سو شود، می‌توان شاهد توسعه‌ی بسیاری در شهر تبریز بود.

ضرورت فرهنگ‌سازی در مورد معیارهای انتخاب کاندیداهای شورای شهر

وی با بیان این‌که در مورد معیارهای انتخاب اعضای شورای شهر باید فرهنگ‌سازی بیشتری انجام شود و هر فرد با توجه به سوابق و عملکرد خود انتخاب شود، گفت: متاسفانه معیار انتخاب اعضای شورای شهر در تبریز هم مانند بسیاری از شهرهای دیگر درست نبوده و گاها بر اساس معیارهای عامیانه به کاندیداها رای داده میشود؛ که نتیجه این‌انتخاب‌ها چنین وضعیتی را رقم می‌زند؛  باید در زمینه معیارهای انتخاب فرهنگ‌سازی بیشتری انجام شود.

موسوی در بخش دیگر سخنانش، در مورد اشتباهی که در کشورمان در خصوص خانه‌های تاریخی اتفاق افتاده است، گفت: این تصور که می‌توان خانه‌های تاریخی را به صورت منفرد و بدون توجه به بافت پیرامون احیا کرد، تصور اشتباهی است. از طرفی چون در سال‌های اخیر، خانه جنبه اقتصادی پیدا کرده و دیگر جنبه فرهنگی و اجتماعی ندارد، احیای خانه های تاریخی بیش از پیش سخت شده است.

وی با بیان این‌که باید شرایط را برای افرادی که خانه تاریخی دارند، فراهم کنیم تا مشکلات اقتصادی خود را حل کند، اظهار کرد: این که مالکان خانه‌های تاریخی با یک سری اقدامات باعث از بین رفتن خانه‌های تاریخی شوند یک پدیده عادی شده و دلیل آن نیز وجود قوانین ضعیف در زمینه حمایت از مالکان خانه های تاریخی است.

وی بیان کرد: در حالی که خانه تاریخی محصول یک عمر فعالیت اقتصادی یک خانواده است، به وراث اجازه بهره‌برداری اقتصادی از آن را نمی‌دهند و این موضوع باعث می‌شود تا فرد هرقدر هم که فرهنگ دوست باشد، باز هم برای نوسازی خانه مجبور به از تخریب تدریجی خانه باشد. درنتیجه، قوانین مربوط به حفظ و احیای خانه‌های تاریخی با نگرش اقتصادی حاکم بر جامعه هم راستا نیستند.