پیر و جوان نمی‌شناسد، درد در خانه همه را می‌زند، دردی که این بار نفس‌های کودک چهار ساله را به شماره انداخته است و همت دسته جمعی تعداد از کاربران شبکه‌های مجازی را برای کمک به «ائلیار» برانگیخته است.
“وَ مَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا
و هـر کـس نفسی را زنـده کـنـد گویا همه مردم را زنده کرده است(مائده ۳۲)”
به گزارش نهال امید، چند روزی است که تصویر کودک چهار سالهای در شبکه‌های مجازی منتشر می‌شود که از نیاز مبرم او به پیوند قلب خبر می‌هد و هر کسی در حد توان تلاش دارد تا زنجیره کمپین حیات دوباره ائلیار منقطع نشود.
تعدادی از اعضای کانون فرهنگی خیریه آینه دانشگاه تبریز هم که با خانواده ائلیار ارتباط دارند، استارت این کمپین را زده و اهالی رسانه را نیز به جذب کمک دعوت کردند، شاید این کودک چهار ساله تنها فرد منتظر در صف پیوند نباشد، اما معصومیت کودکانه و شرایط بحرانی ائلیار تلنگری برای تجدید نظر در فرهنگ اهدای عضو است.
ائلیار چهار ساله اهل تبریز بوده و اکنون به دلیل تشدید وضعیت بیماری‌اش در یکی از بیمارستان‌های تهران بستری بوده و منتظر اهدای قلب است.
اهدای عضو فرصتی برای آغاز یک پایان و فرصتی برای حیات دوباره اعضای عزیزی از دست رفته‌ای است که امکان بازگشت دوباره به زندگی را ندارد، مگر با اهدای اعضای بدن و حیات دوباره بخشیدن به بیماران نیازمند به اهدای عضو سالهای سال در حسرت تجربه یک روز با سلامتی کامل مانده‌اند.
متن زیر بخشی از متنی است که در فضای مجازی و با هدف کمک به ائیلار دست به دست می‌شود:
«همیشه وقتی می خوایم از خاطرات خوبمون بگیم، می‌گیم یادش بخیر بچه که بودیم…
یا همیشه واسه فرار از دردهای زندگی می‌گیم کاش بچه بودیم، حالا تصور کن یه بچه حتی تو چهار سالگیشم نتونه بچگی کنه و بالا پایین بپره، چون قلبش باهاش همراه نیست؛
آره، واقعیت‌های زندگی فراتر از تحمل آدمیزاده و نوشتن از یه سری چیزا سخت؛
اماااااااااا ننوشتن ازشون هم دردناکه و
مجبوریم بنویسیم تا سعی کنیم دردی رو کمرنگ کرده باشیم،
شاید زندگی چیز قشنگی نیست،
ولی تنها چیزیه که ما داریم…
فکر کن یه خانواده عزیزشون رو از دست دادن و کاخ آروزهاشون با جمله “متاسفم” دکتر خراب شده و یه خانواده تنها امیدشون به اهدای یه قلبه، قلبی برای تپیدن و بخشیدن زندگی به فرزندشون، شاید این تنها فرصتی باشه که باعث شه دکتر یه خانواده دیگه رو با “متاسفم” بدرقه نکنه…
ایلیار منتظره، نذارید قلبش برای همیشه بایسته…
مرگ مغزی می‌تونه شروعی برای پایان عزیز شما باشه»
این روزها بیماران دچار مرگ مغزی، در حالی به خاک سپرده میشوند که بیماران نیازمند بسیاری در صف پیوند جانشان را از دست داده و در سنین پایین حتی کودکی و نوجوانی شانس زندگی را از دست می‌دهند.
به گفته مسئولان دانشگاه علوم پزشکی تبریز، اقبال عمومی برای اهدای عضو در آذربایجان شرقی و شاخص اهدای عضو به ازای هر یک میلیون نفر در این استان کم و از متوسط کشوری نیز پایین‌تر بوده و است.
به گفته دکتر رضایت پرویزی، فوق تخصص جراحی قلب و عروق، تفاوت ۲۰ الی ۳۰ درصدی وزن دهنده و گیرنده یکی از شروط انجام عمل پیوند قلب بوده و قلب کودک به بزرگسال یا برعکس قابل پیوند نیست، او در این خصوص می‌افزاید: حتی قلب دو فرد بزرگسال هم در صورت اختلاف وزن زیاد قابل پیوند نیستند.
او در پاسخ به احتمال انتقال عواطف دهنده به گیرنده با عمل پیوند قلب بیان می‌گوید: مرکز احساسات و عواطف معروف به قلب مصنوعی غیر از قلب آناتومیک و بیشتر مربوط به مراکز عصبی است و انتقال احساسات از دهنده به گیرنده فعلا شناخته شده نیست.
ناآشنا بودن عموم مردم به مفهوم غیرقابل نجات بودن بیمار مرگ مغزی و رضایت ندادن به اهدای عضو، نه تنها منجر به فوت مورد مرگ مغزی شده، بلکه شانس زندگی یک تا شش ایرانی نیازمند به پیوند عضو نیز از بین می‌رود.
- منبع خبر : ایسنا
