در جدال بی حاصل سه گانه مرتکبان سفر، موافقان عزاداری های دهه اول محرم و پایکوبان جشن قهرمانی تراکتور که هر یک دیگری را عامل اوج گیری دوباره و بالا رفتن آمار مبتلایان به کرونا در تبریز می خوانند، آنچه بی سر و صدا کار خود را به نحو احسن دنبال می کند، ویروس مرموزی است که بی توجه به طبقه اجتماعی و دسته و رسته اعتقادی آدم ها، جان می ستاند و پیش می رود ...
ریشه بحران امروز تبریز در مواجهه و مبارزه با کرونا، نه رسم سفر است، نه جشن قهرمانی تراکتور و نه ذات عزاداری، پاشنه آشیل این بحران روزافزون، انسان هایی هستند که هر یک به نوعی، با تکیه بر خودخواهی و عصبیت محض خویش، لج بازی را بر تعقل مدنی مقدم شمرده و با چنین حماقتی، میزبان و ناقل ویروسی کشنده شده اند …
مقصر اصلی فراگیری هرچه بیشتر این بیماری، به خدا ویروس نیست، مایی هستیم که خواست خود را بر سلامت عموم ترجیح می دهیم، خوب که نگاه کنید، انگار نه انگار که در شهر، ویروس جولان می دهد، هر کس مشغول کار خویش است، در چنین اتمسفر بلبشویی، مواجهه با تصمیمات پارادوکسیکال و خلق الساعه دولتی هم چندان تعجبی نباید داشته باشد، بماند که سرریز سفرهای نوروزی و تابستانی کشور نیز، ماه هاست در تبریز رسوب می کند تا معلوم شود، چرا ۸ ماه است، تبریز، همچنان در وضعیت قرمز قرار دارد …
نمی دانم چرا، حال و هوای این روزهای تبریز، با مردمان بی توجه به سلامتی خود دیگران، و مدیران منفعل و تسلیم شده اش، در پرونده قطور بحران #کرونا، مرا یاد شعر آی آدم ها، اثر نیمایوشیج می اندازد …
- نویسنده : احدنقش شور سپهر
- منبع خبر : نهال امید
